De afgelopen week heb ik opnieuw een boek gelezen, Rosalie Niemand van Elisabeth Marain. Dit boek kreeg ik van mijn vader, die het op zijn beurt kocht op zijn werk, waar ze een of andere activiteit hadden rond dit boek. Ik stond er niet echt bij stil, het onderwerp sprak me wel aan en ik zou wel zien...Maar nu ik het boek gelezen heb, laat het me maar moeilijk los. Het feit dat dit een waar gebeurd verhaal is, maakt het zo ellendig. In het begin van het boek voelde ik me wat ellendig, dus ik dacht 'hm, staat het boek me niet zo aan misschien?' Gaandeweg ontdekte ik dat het puur medeleven was. De stukken waar het Rosalie dan toch eens even wat beter ging, voelde ik me ook beter. Na het lezen van het boek ben ik onmiddellijk gaan opzoeken of ik meer kon vinden over de vrouw wiens leven beschreven staat in dit boek. En tot mijn verbazing woont ze in Mechelen, vlakbij waar ik woon.
Het is een grote schande, hoe de hulpverlening en zorg voor mensen in dit boek beschreven staat. Dat de Kerk het vroeger zo voor het zeggen had en zonder controle kon doen en laten wat ze maar wilden, zonder rekening te houden met wat de kinderen of volwassenen zelf wilden of nodig hadden... Het complete tegenovergestelde van emancipatie. De strenge controle die er nu soms heerst, wordt volledig gerechtvaardigd door dit verhaal te lezen...
Rosalie, ongewenste dochter van een jonge moeder, wordt haar hele leven van hier naar daar, van de ene ongepaste instelling naar de andere gestuurd. Dat zij zich niet voelt passen in haar omgeving en daardoor zoekt naar een uitweg, naar een manier om zichzelf te zijn, wordt haar niet in dank afgenomen. De meest wrede straffen en 'behandelingen' worden uitgeprobeerd, ongehoord dat dit ooit heeft kunnen gebeuren! Het is een schande dat een meisje, een vrouw, zo lang ongeëmancipeerd werd gehouden... Zo'n grote onrechtvaardigheid, ik kan er niet bij... Een boek dat aanzet tot veel denken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten